De vraag die we bij dit onderwerp aan onszelf kunnen stellen is: ‘hoe observeren we het huilen van een baby/ kind en wat is ons gevoel daarbij?’
In de literatuur zijn er uiteenlopende ideeën over het huilen van een kind, twee uitersten:
– laat het kind geen seconde huilen, want huilen is niet natuurlijk, het betekent in de steek laten.
en
– je kunt het kind gewoon laten huilen, je hoeft niet naar het kind toe te gaan, het is natuurlijk dat kinderen huilen.
De vraag is om hier een midden in te vinden: ‘niet in paniek raken en de baby onmiddellijk opnemen, maar ook de baby niet onnodig laten huilen/ hem in de steek laten’.
Wat kan ons helpen om op de juiste manier op een huilend kind te reageren: Geef empathische aandacht aan het kind! Luister naar het huilende kind, probeer te begrijpen waarom hij huilt en wat hij nodig heeft. Als je dit kunt doen met een absolute kalme, aandachtige uitstraling en een interne zekerheid en vertrouwen in het kind, dan kun je het kind begrijpen en reageren met wat het kind op dat moment nodig heeft. Bijvoorbeeld een paar woorden, een aanraking of iets anders wat het kind gerust stelt. De volwassene kan kalmte, kennis en zekerheid communiceren en overbrengen op het kind.
Het wil niet zeggen dat een kind altijd getroost kan worden. Denk bijvoorbeeld aan een kind dat afscheid neemt van de ouder als die hem naar de opvang brengt. Natuurlijk is het kind verdrietig dat zijn ouder weggaat. Belangrijk is dan om zijn gevoel te erkennen en te accepteren en dit naar hem te verwoorden: “Ik begrijp het, je bent verdrietig omdat mama/ papa weg is.” Je kunt (op korte afstand) beschikbaar zijn voor het kind, zodat hij kan kiezen om bij je te willen zijn/ zitten of los van jou zijn verdriet te verwerken en daarvoor zo veel tijd te nemen als hij nodig heeft: “Ik ben hier voor je, als je wilt kun je bij me komen.” Je kunt het kind ook begeleiden (als je denkt dat hij zo ver is) door te zeggen: “Ik leg hier wat blokken/ lego/ poppen neer. Als je zo ver bent, kun je ermee spelen, ik zag dat je dat gisteren deed.” of “Je bent nu verdrietig, wat zal je blij zijn als mama/ papa je vanmiddag weer ophaalt.”
Meest belangrijk is: Geef echte, empathische aandacht aan het kind en vertrouw op zijn eigen vermogen om zich (in zijn eigen tempo) te reguleren.
Soms is een baby ontroostbaar. Emmi Pikler heeft gezegd dat vooral in het eerste half jaar, maar ook daarna een kind soms huilt en dat wat we ook doen, we het niet kunnen laten stoppen met huilen. (Ik wil hierbij wijzen op de theorie van Aletha Solter om een kind hierin te begeleiden, zie http://www.awareparenting.com/babyhuilt.htm).
Voor vragen over huilen van kinderen en het begeleiden hiervan kun je me een bericht sturen via pedagogischbegeleiden@gmail.com
Geef een reactie